Minimalism/e

arbresec

Talk about the current state of minimalism is not easy. You can’t answer without contradicting yourself. Today minimalism is dead, is missing.

Parlar de com es troba actualment el minimalisme és complicat. No es pot fer sense contradir-se. En l’actualitat podem dir que és mort.

Hablar sobre el actual estado del minimalismo no es fácil. Es imposible hacerlo sin contradecirse. En la actualidad se puede decir que está muerto.

Minimal

minimal1The minimalism style is pattern-repetitive that arose in the ’60s – really should mean this – but it is in a state of suspended animation. As far as the public is concerned, it is very much alive, since Steve Reich and Philip Glass, at least, continue to lead highly visible public careers. Since the style is widely regarded as insultingly simple, Most professionals prefer styles that are more commercial or complexes.

El minimalisme és un estil estructurat en seqüències repetitives que aparegué sobre els anys 60, ara es troba en un estat d’animació suspesa. En referència als seguidors, són pocs, però fan que es trobe molt viu. Actualment, tenim als seus pares Steve Reich i Philip Glass amb carreres públiques molt visibles. És considerat tan senzill de compondre que la majoria dels músics s’inclinen cap a estils més comercials o complexos.

embarcaEste está basado en patrones que se repiten continuamente. Surge en los años 60 pero hoy parece encontrarse en un estado de animación suspendida. 

En lo referente a su público, el minimalismo está muy vivo, ya que, como mínimo, Steve Reich y Philip Glass, siguen liderándolo con carreras públicas muy visibles. Su composición es insultantemente sencilla, por lo que la mayoría de los profesionales se inclinan hacia estilos más comerciales o complejos. 

Beauty / Hermoso / Bell

minimal2The beauty of Minimalism is that it started out as something so simple. In the most elaborate symphonies, it’s easy to miss the best bits amongst all the action, but in the first minimalist pieces even the smallest change was of huge significance. Listen to Terry Riley’s In C from 1964 – note how it’s not a Symphony in C or a Concerto in C, it’s just In C , plain and simple. The music starts with just the note C, played over and over again in a steady rhythm. Once your ears are used to the hypnotic rhythm and pitch, any unexpected notes or rhythms jump out from the texture with a striking impact.

La cosa més bella del minimalisme és que va començar de forma senzilla. Es dona fàcilment, a les simfonies més elaborades, passar per alt les millors coses, al voltant de tanta acció, però, ja en les primeres peces minimalistes, el canvi més menut fou d’enorme importància. Si escoltem a Terry Riley In C des de 1964 – es nota que no és una simfonia en C o un Concert en Do, és únicament en C, tan senzill com això. La música comença amb la nota C, interpretada una volta darrere l’altra en un ritme constant. Una volta t’acostumares al ritme hipnòtic i el to, totes les notes o ritmes inesperats boten de la textura amb un efecte sorprenent.

arbre-pardalsLo más bello del minimalismo es que comenzó como algo simple. Sucede que en las sinfonías más elaboradas, es fácil pasar por alto las mejores cosas, entre toda la acción, pero en las primeras piezas minimalistas, incluso el cambio más pequeño era de enorme importancia. Al escuchar a Terry Riley In C desde 1964 – se nota que no es una sinfonía en C o un Concierto en Do, es sólo en C, así de simple. La música comienza con la nota C, mezclado una y otra vez en un ritmo constante. Una vez que sus oídos se acostumbren al ritmo hipnótico y el tono, todas las notas o ritmos inesperados saltarán de la textura con un efecto sorprendente.